Siedem wzgórz Lizbony

Aby lepiej zrozumieć tę kwestię, powróćmy do wydarzeń z przeszłości: pierwsza wzmianka pojawiła się w XVII wieku w książce São Nicolau de Oliveira. „O Livro das Grandezas de Lisboa” (Księga wspaniałości Lizbony) – sam tytuł podsumowuje treść, w której święty szczegółowo opisuje swoje miasto.


Wszystkich siedmiu gigantów – São Jorge, São Vicente, São Roque, Santo André, Santa Catarina, Chagas i Sant'Ana – można było zobaczyć, przybywając do Lizbony rzeką.


Ale São Nicolau de Oliveira zapomniał o jednym wzgórzu: Graça, najwyższym w mieście, pozostającym w cieniu tylko zamku św. Jerzego.Prawda jest taka, że to przeoczenie było w tamtych czasach bardzo wygodne: zawsze lepiej jest dzielić podobieństwa z legendą o Rzymie, niż mieć o jedno wzgórze za dużo...


São Jorge


Jeśli podążymy za legendą – i nie policzymy wzgórza Graça – São Jorge pozostanie najwyższym wzgórzem w mieście. Tutaj wysoko wznosi się zamek, w miejscu założenia wioski, która dała początek Lizbonie.


Była to ważna twierdza, która oparła się wielu latom wojen. W 1147 r. wojska Afonso Henriquesa, pierwszego króla Portugalii, oblegały jej mury przez trzy miesiące, aby odbić Lizbonę z rąk Maurów.


Nazwa zamku została poświęcona świętemu patronowi rycerzy w podziękowaniu za opiekę podczas wyprawy krzyżowej. Obecnie teren wzgórza zajmuje dzielnica Mouraria, zamek i niewielka część Alfamy.

São Vicente


Jest jednym ze świętych patronów stolicy. Wraz z jego historią pojawia się opowieść o wronach: dwóch małych strażnikach, którzy towarzyszyli ciału męczennika podczas jego podróży z Walencji do Portugalii.


Ta legenda była tak ważna w portugalskiej wyobraźni, że wrony zostały później włączone w herb Lizbony.


Wzgórze obejmuje znaczną część Alfamy i klasztoru São Vicente de Fora, zbudowanego w miejscu, w którym D. Afonso Henriques wzniósł niegdyś świątynię ku czci świętego.


Sant'Ana


To najbardziej centralne wzniesienie w Lizbonie, wyznaczone przez dawne dna rzeki Valverde i Arroios, gdzie obecnie znajduje się Avenida da Liberdade.


W XIV wieku król Fernando nakazał budowę muru, który ograniczyłby budowę domów i konstrukcji wokół niego.


Po wielkim trzęsieniu ziemi z 1755 r., które zniszczyło ogromną część miasta, niektóre budynki zostały zaadaptowane i gmach szpitala funkcjonuje do dziś (S. José). Obecność wielu placówek zdrowia sprawiła, że wzgórze stało się powszechnie znane jako „wzgórze zdrowia”.


Santo André


Legenda głosi, że pierwszy król Portugalii, D. Afonso Henriques, wykorzystał jego strategiczną pozycję do rozmieszczenia swoich wojsk podczas chrześcijańskiej Rekonkwisty.


Wieki później stało się ulubionym miejscem, w którym szlachta stawiały swoje domy. Obecnie reprezentują je ulice Graça i Calçada de Santo André. Spacerując tymi ulicami, najbardziej uważne osoby będą w stanie dostrzec ślady i ruiny niektórych zbudowanych wówczas dworów i pałaców.


Chagas


To nazwa nadana ogromnemu zboczu, która prowadzi do Largo do Carmo. Pochodzi od Igreja das Chagas (Kościół Świętych Ran) – budowli wzniesionej w hołdzie ranom Chrystusa i trudom portugalskich żeglarzy podczas podróży do Indii w XVI wieku.


Santa Catarina


Wzgórze to obejmuje całość zbocza w drodze z Largo Camões do Calçada do Combro. W najwyższym punkcie znajduje się Muzeum Farmacji i punkt widokowy Santa Catarina, zwany także Adamastorem ze względu na stojący tu posąg. Z tym potworem związana jest legenda o przeprawie przez Cabo da Boa Esperança, opisana w eposie Os Lusíadas autorstwa Luísa de Camõesa. 

São Roque


Obejmuje obszar dobrze znany jako Bairro Alto, jedną z najlepszych dzielnic, znaną ze spotkań artystycznych i gdzie kwitnie życie nocne. Znajduje się tam jeden z najpiękniejszych i najczęściej odwiedzanych punktów widokowych, São Pedro de Alcântara. Dochodząc tam, zobaczysz kościół św. Rocha (São Roque). Jest patronem inwalidów i lekarzy chirurgów, a został świętym w uznaniu a pomoc niesioną ofiarom czarnej śmierci w XIV wieku. Tej samej choroby, która go zabiła.  

To niektóre z historii opowiadających o wzgórzach Lizbony. W rzeczywistości to tylko niewielka ich część. Prawdziwa esencja jest dobrze ukryta za tymi wzniesieniami. Naprawdę nie ma znaczenia, czy jesteś sceptyczny, uduchowiony czy prawdziwie wierzący. W tym mieście sacrum i profanum spacerują ramię w ramię. W Lizbonie musimy nauczyć się uważnie słuchać tego, co mają do powiedzenia święci, punkty widzenia, dzielnice i tajemnice miasta.